TWEEDE BEDRIJF :
(Rita kuist. Ze kijkt naar Peter die lui op de zetel ligt. Rita legt de scenario’s die ergens op de grond rondslingeren, op het salontafeltje.)
RITA: Wanneer gaat gij nu eindelijk eens leren uwe rommel op te ruimen! (Peter antwoordt niet.) Wat ligt ge daar trouwens zo lui te liggen? Is uw filmproject al helemaal klaar?
PETER: Ik ben volop bezig!
RITA: Hoe, gij zijt volop bezig?
PETER: (Hij staat op en toont de camera die achter het gordijn staat.) Ziet ge dat niet? Smile… You’re on candid camera!
RITA: Wat is er nu zo interessant aan het filmen van een kuisende vrouw? In uw plaats zou ik met die afwijking toch eens naar den dokter gaan.
PETER: ’t Is niet voor u, ma. Mijn kuisende moeder heb ik gisteren al lang genoeg gefilmd. Maar ge weet nooit wat er allemaal gaat gebeuren als onze pa beneden komt…
RITA: Ik ben vooral benieuwd wanneer dat zal gebeuren. Het is al na tien uur en hij ligt nog altijd in zijne nest!
PETER: (Vergoelijkend) Hij zal weer voor niks goesting hebben, zeker?
RITA: Dat is geen reden! Ik heb ook geen goesting om te kuisen, maar ik doe het toch. Sommige dingen moeten nu eenmaal gebeuren.
PETER: Och, ge moet het langs de positieve kant bekijken. Nu loopt hij tenminste niet in uwe weg.
(Lode komt binnen.)
RITA: Ah, meneer staat toch nog op. Het is bijna middag!
PETER: (Veert meteen op. Gaat naar zijn vader.) Niet zo streng, ma! Dat is heel gevaarlijk als ge depressief zijt! Depressieve mensen moet ge begripvol behandelen. (Overdreven bezorgd) Hoe gaat het, pake?
LODE: Slecht jongen. Heel slecht… Iedere keer als ik op mijn benen steun, beginnen mijn oren te suizen en als ik in mijn neus peuter, krijg ik een vlammende pijn in mijn kop!
RITA: Dat is een teken dat ge veel te diep zit met uwe vinger!
PETER: Ocharme… Pake toch… Kom, ik zal u ondersteunen…
(Ondersteunt hem tot bij de zetel. Lode laat zich erin neervallen.)
PETER: En wat gaat ons pake eten? Een boterhammeke met choco of eentje met gelei?
LODE: Iets vloeibaars jongen… Iets waar ik zo weinig mogelijk bij moet slikken. Ik heb al zoveel moeten slikken in mijn leven!
RITA: Iets vloeibaars… Waar haalt hij het uit? Ge waart beter wat vroeger opgestaan. Dan hadt ge ander werk kunnen zoeken.
PETER: Allé ma, op onze pa zijne leeftijd vindt ge toch geen werk meer…
LODE: (Vol zelfbeklag) Neen, op mijn leeftijd vindt ge geen werk meer!
RITA: Dan moet hij maar in ’t zwart gaan klussen.
PETER: Bij Gerda van hiernaast, zeker?
RITA: Er zijn nog andere plaatsen waar ge in ’t zwart kunt werken, he Peter! En hier in huis is ook genoeg te doen…
LODE: (Het wordt hem wat te heet.) Oeioeioei, ik krijg dat weer… Zo’n krampen in mijn buik… En als ik met mijn ogen knipper, begint mijn eksteroog te steken!
RITA: Wees blij dat het niet omgekeerd is. Dat uw ogen beginnen te steken als ge met uw eksteroog knippert. Allé, hoe ligt ge daar nu?
LODE: Ik voel me zo futloos. Leeggelopen. Precies of iemand heeft mijn souspapke opengedraaid…
RITA: Ochot… Er is aan zijn souspapke gedraaid…
LODE: Zo voel ik mij… En ik had geen goesting om aan mijn souspapke te laten draaien…
RITA: Goesting, goesting, goesting… Ik heb ook geen goesting om boven te gaan kuisen. Maar ik doe het toch. (Als reclameslogan) Want het leven is meer dan goesting hebben alleen. Denk daar maar eens over na!
LODE: Ik heb eigenlijk geen goesting om na te denken.
(Zodra ze buiten is, kijken Lode en Peter elkaar aan. Ze lachen.)
PETER: Ge speelt dat fantastisch, pa! Als ik niet beter wist, dan zou ik denken dat ge echt een depressie had…
LODE: Gij waart anders ook in form… Mij ondersteunen! Ge moet er maar opkomen…
PETER: Ik doe het voor het goede doel! En voor een sensationeel eindwerk op school. Wat wilt ge nu echt eten?
LODE: Geef me maar een boterhammetje met choco.
PETER: Ik zal er direct eentje in de keuken gaan smeren, want als depressieve mens kunt ge dat natuurlijk niet zelf… Maar eerst heb ik nog een verrassing voor u! (Af via de gang. Lode kijkt Peter verwonderd na. Even later komt hij terug binnen met een bak bier.)
PETER: Ik heb daarstraks weer een deel van mijn eindwerk binnengeleverd. Een stukske waar Gerda en Ivo ook op staan. In het terugkomen ben ik efkes naar de winkel geweest en daar heb ik speciaal nen bak bier voor u gekocht!
LODE: Awel, dat pakt me nu, mijne zoon die zo met zijn vader inzit. (Wil een pintje nemen. Peter pakt het echter af.)
PETER: Ah nee, he pa!
LODE: Hoe?
PETER: Ge moogt daar niet van drinken!
LODE: Ge geeft mij een bak bier, maar ik mag er niet van drinken?
PETER: Natuurlijk niet. Gij zijt toch depressief! Zo depressief dat ge geen bier drinkt!
LODE: Dat begrijp ik niet.
PETER: ’t Is anders simpel. Dat is een afleidingsmaneuver voor ons ma. Zolang die bak bier hier staat en gij er niet van drinkt, zal ze denken dat er iets scheelt.
LODE: Hoe lang moet ik dat dan volhouden?
PETER: Zolang uw depressie duurt natuurlijk… Nu zal ik eens eerst uw boterhammeke met choco gaan maken. (Zet flesje op salontafel. Af naar keuken)
LODE: (Aangeslagen. Kijkt verlekkerd naar het flesje.) Zo lang mijn depressie duurt… ’t Is om depressief van te worden. (Blaast) Ik kan beter aan iets anders denken… (Kijkt om zich heen en ziet de scenario’s liggen.) He, de scenario’s die Peter en Sophieke vannacht geschreven hebben… Wat zouden ze voor mij in petto hebben? (Leest met toenemende interesse.) “S. kijkt de heer des huizes verleidelijk aan. Heupwiegend stapt ze naar hem toe. In één vloeiende beweging trekt ze haar dotje los. Haar lange blonde haren vallen wulps naar beneden… Ze rukt haar bril af. Zwoel kijkt ze de heer des huizes in de ogen…” Maar… Maar… Dat is een striptease… Speciaal voor mij geschreven… Toch nogal een zoneke dat ik heb, he…
(Op dat ogenblik komt Peter met de boterham binnen.)
LODE: (Met krop in keel) Peter, ik moet zeggen… Dat doet mij iets… Een zoon die ervoor zorgt dat de diepste geheime wensen van zijn vader in vervulling gaan…
PETER: (Begrijpt het niet.) Zo’n boterhammetje is anders rap gesmeerd, zene.
LODE: Dat pakt mij jongen… Dat pakt mij… (Van pure emotie grijpt hij Peter stevig vast zodat die de boterham met choco in zijn gezicht krijgt.)
PETER: En dat plakt mij… (Op dat ogenblik gaat de bel.) Hier, eet gauw op, voordat de anderen zien dat ge hier smakelijk zit te eten.
(Terwijl hij zich wat proper maakt, gaat Peter de voordeur opendoen. Lode propt de boterham in zijn mond…Hij gaat opnieuw liggen. Peter laat Ivo en Gerda binnen. Ivo draagt een bak bier…Gerda draagt enkele grote tassen.)
IVO: En hoe gaat het er vandaag mee, Lode?
(Lode kan door de boterham in zijn mond alleen maar wat onverstaanbare klanken uitstoten.)
GERDA: (Tot Ivo) Oeioei, die gaat achteruit… Hij kan zelfs niet meer spreken. (Tot Lode, om hem te sparen) Ge ziet er goed uit, vind ik…
IVO: (Tot Gerda) Heel zijn kaak is opgezwollen… (Tot Lode) Heel wat beter dan gisterenavond!
GERDA: (Tot Ivo) Als het maar geen mond- en klauwzeer is… (Tot Lode) Wat zo’n nachtje slapen toch kan doen, he!
IVO: Kunt ge van een depressie mond- en klauwzeer krijgen? (Tot Lode) Kijk eens wat ik in mijn kelder gevonden heb?
GERDA: (Tot Ivo) Natuurlijk… van een depressie kunt ge alles krijgen. (Tot Lode) Wij zijn speciaal nen bak bier voor u gaan kopen. En gene van de witte of de vervallen producten, zene.
PETER: Zet hem maar bovenop den andere. Onze pa drinkt nog altijd niet!
GERDA: Ocharme… (Tot Lode) En eten, doet ge dat al?
(Lode knikt met volle mond nee.)
PETER: Hij krijgt nog altijd geen hap door zijn keel… ’t Is precies of heel zijn mond is opgezwollen van binnen…
IVO: Nu dat ge het zegt… Ik zie het… Helemaal opgezwollen…
GERDA: Enfin, we zullen die sukkelaar maar niet te lang storen… We repeteren in de keuken, zeker?
(Ivo, Gerda en Peter gaan naar de keuken. Peter neemt de scenario’s mee. De zak die Gerda bijheeft, blijft in de living liggen. Als ze weg zijn, slikt Lode het stuk brood binnen.)
LODE: Amaai… Eet een boterhammetje met choco, zeggen ze dan… Dat verteert gemakkelijk… ‘k Ben anders wel benieuwd wat ze allemaal bekokstoofd hebben. Wat zou er in die tassen zitten?
(Hij opent een van de tassen en haalt er een grote pluim uit.)
LODE: Oh neen… Gerda gaat toch niet strippen, zeker! Gerda met een pluim in haar gat… Ik durf er niet aan denken. Als ze me dat lappen, dan bel ik de mannen van Gaia op! Die beschermen het pluimvee tegen de mens, dan moeten ze de mens ook maar tegen het pluimvee beschermen…
(Op dat ogenblik gaat de bel. Lode duikt met een karpersprong de zetel weer in. Peter komt op uit de keuken).
LODE: (Opnieuw depressief) Spijtig dat ik geen goesting heb om open te doen. Anders zou ik weten wie er gebeld heeft.
PETER: Ik doe wel open. Ik verwacht nog volk.
LODE: Nu dat Gerda er is, kan ‘t alleen maar beter en schoner volk zijn.
(Peter en Sophie – met een bak bier - op.)
PETER: ’t Is Sophie. We zijn dus compleet. Begint u maar al mentaal voor te bereiden, pa.
SOPHIE: Ik heb nen bak bier meegebracht. Ik dacht, als hij daar nu niet van drinkt…
LODE: … dan ziet iedereen dat hij nog altijd depressief is. Ik weet het ondertussen al. Zet dien bak maar boven op de twee andere… Schoon dat ge aan uw toekomstige schoonvader denkt, kindje…
(Sophie en Peter naar de keuken)
LODE: Maar triestig tegelijk… Wat een toestand! Tweeënzeventig fleskes en ik mag er niet eens van nippen… En het kan zo lekker zijn… (Hij wil een pintje pakken, maar vermant zich dan.) Nee. Niet doen, Lode Strybol. Laat zien dat ge ne vent met karakter zijt! Als gij een depressie wilt, dan hèbt ge een depressie… Denk aan de leuke dingen in het leven. Niet Gerda, maar Sophie met een pluim in haar gat… Sophie… He, maar da’s waar… Sophie begint met een “S”. In dat scenario was er sprake van “S”. (Herhaalt) “S. kijkt de heer des huizes verleidelijk aan…” Dat kan Gerda dus niet zijn… Dat moet Sophieke zijn… Goh, nogal een zoneke dat ik heb, he… Sophie die voor mij een nummerke doet en mij gelukkig komt maken… En na afloop zet ze zich op mijne schoot om een kuske te vragen. (Sluit gelukzalig de ogen en streelt over zijn wang. Schrikt.) Amai, ik moet me dringend scheren, want als ik Sophieke zo moet kussen, dan schuur ik haar teer velleke misschien nog open. (Af)
(Rita komt binnen en wil de stofzuiger wegzetten. Er wordt opnieuw gebeld.)
RITA: Peter! (Hij komt op vanuit de keuken.) Peter, verwacht gij nog iemand?
PETER: Niet direct. Ik zal eens gaan kijken wie het is.
RITA: (Met kritische blik naar de drie bakken bier) Als ‘t den brouwer is, zeg dan maar dat we bier genoeg in huis hebben. Ik kan natuurlijk altijd aan den brouwer vragen of hij die bakken bier niet wil overkopen. (Lode krijgt een hoestbui.) Ik moet zeggen, zo’n depressie is wel goedkoop.
(Peter komt terug binnen.)
RITA: Wie is ‘t?
PETER: Iemand die reclame komt maken voor haar geloof. Ze vroeg of wij ons niet wilden bekeren?
RITA: En staat ze voor de deur?
PETER: Ja.
RITA: Dat is zeldzaam.
PETER: Hoe bedoelt ge?
RITA: Meestal staan die niet voor de deur. Gewoonlijk zitten die met hunne voet of hunne neus tussen de deur.
PETER: Wat moet ik ermee doen?
RITA: Zo vlug mogelijk buiten werken natuurlijk, dat doen we toch altijd?
PETER: Ik weet het… Maar misschien is het toch niet slecht om haar efkes binnen te laten… Dan kan zij onze pa gezelschap houden terwijl wij repeteren en ons verkleden.
RITA: Ja, daar zit misschien wel iets in…
PETER: Wie weet kan zij onze pa oppeppen.
RITA: Dat zou een wonder zijn. In dat geval bekeer ik me onmiddellijk tot dat geloof. Maar ik geloof er niets van.
(Rita af in de keuken. Peter gaat nog eens naar zijn camera achter het gordijn kijken.)
PETER: Ja, die draait nog… Zo’n onverwachte confrontatie zou wel eens hééééél interessant voor mijn eindwerk kunnen zijn…
(Hij gaat naar de gang. Even later komt hij binnen met Simonne. Zij draagt een ouderwets pakje, een onnozel hoedje en dito brilletje. Ze heeft ook een dotje. Ze loopt tegen de meubels aan.)
SIMONNE: Pardon… Mijn ogen zijn niet al te best…
PETER: Dat verbaast me niks, met zo’n twee steriliseerbokalen voor mijn ogen, zou ik ook niks zien…
SIMONNE: U hebt dus interesse in onze leer?
PETER: Neenee, ik niet… Ik ben niet zo voor leren… Tenzij voor leren broeken en rokjes. Maar mijn vader, die heeft zeker interesse. Hij zit wat in de put en zoekt nu volop naar de zin van zijn bestaan. Ga hier maar efkes zitten. Ik zal hem eens gaan halen… (Peter af)
SIMONNE: Dat is vriendelijk, jongeheer. Het is lang geleden dat ik nog zo goed ontvangen ben. Gewoonlijk krijg ik de deur op mijn neus. Ik heb al meer bloedneuzen gehad dan mensen die zich bekeerd hebben. (Merkt dan pas dat Peter al weg is…) Ah, hij is al weg… (Ze begint haar bril af te kuisen. Even later komt Peter op met Lode.)
PETER: Pa, hier is iemand die eens serieus met u wil praten.
LODE: Nog meer volk? Ik dacht dat wij compleet waren?
PETER: Ik dacht dat ook, maar zo’n buitenkansje kunnen we echt niet laten schieten.
LODE: Is zij een deel van de act?
PETER: Natuurlijk, mevrouw hier…
SIMONNE: (Verbetert) Zeg maar Simonne!
LODE: (Nadenkend) Simonne? Sssssimonne!? Sssssssssssssimonne met de s van sssseut en sssstijfgessssstreken ssssteunkousssss?
SIMONNE: (Knikt) En met de s van S.O.S.!
LODE: S.O.S.?
SIMONNE: Save our souls… Ik kom uw zieltje redden… Ik heb een noodprogramma voor mensen zoals u… Mensen die op zoek zijn naar het ware geluk …
LODE: Dat meent ge niet, he Peter! Ge bedoelt toch niet dat Simonne hier… mij gelukkig komt maken… Ik bedoel… Sophieke kan dat toch beter…
PETER: Ge moet u geen zorgen maken, pa. Bij Simonne zijt ge in goede handen. Ze heeft heel veel ervaring. Trouwens, Sophieke treedt straks op. Simonne verzorgt alleen maar het voorprogramma…
LODE: Ah… Het voorprogramma… Zoals bij een wasmachine, bedoelt ge…
PETER: Ge begint het te snappen…
LODE: Ik vind dat Simonne anders meer op een droogkast trekt.
PETER: Pas dan maar op, want die verbruiken heel wat energie.
(Met een vuile knipoog af.)
LODE: (Tot Simonne) Amai, dat belooft! Nogal een zoneke dat ik heb, he!
SIMONNE: U mag trots op hem zijn! De meeste mensen zien me niet graag komen. Maar hij… Helemaal het tegenovergestelde…
LODE: Dat heeft hij van zijn vader! Ik ben ook zo ruimdenkend…
SIMONNE: Goed zo! Ruimdenkende mensen heb ik het liefst. Mensen die open staan voor wat ik hen wil tonen…
LODE: Begin er dan maar aan…
SIMONNE: Waaraan?
LODE: Aan dat tonen natuurlijk… Ik moet toegeven dat ik me u wel een beetje anders had voorgesteld. Maar dat is misschien voor straks. Als ge met één handbeweging… (Hij demonstreert het lostrekken van haar haar. Simonne kijkt hem niet begrijpend aan.) Laat maar… (Lode wil het ijs breken met een grapje.) ’t Verwondert me eigenlijk dat u geen bak bier bijhebt…
SIMONNE: Nee, alcohol is een drank des duivels.
LODE: Ach zo, drank interesseert u niet? Gij komt dus alleen voor dat andere…
SIMONNE: Inderdaad!
LODE: (Gaat in de zetel zitten.) Allé, begin nu aan uw nummerke… En zet het voorprogramma maar op de hoogste stand. Kookwas… (Tot publiek) Ik ben benieuwd welke metamorfose ze zal ondergaan…
SIMONNE: Als u er niets op tegenhebt, dan stal ik eerst mijn waren even uit.
LODE: “Waren uitstallen…” Hoe gij dat zegt… Ik hoor direct dat gij stijl hebt… Weet ge wat, ik zal mijn ogen efkes dichtdoen… Dan is de verrassing sebiet nog groter…
(Lode doet zijn ogen dicht. Simonne haalt bijbels en boekjes uit haar koffertje en legt die op tafel.)
SIMONNE: Dat is vriendelijk van u… Ik heb hier een paar boekjes die u zeker zullen interesseren…
LODE: Ge bedoelt als opwarming?
SIMONNE: Zo zoudt ge het kunnen noemen.
LODE: Staan er ook foto’s in?
SIMONNE: Weinig. Hier en daar een tekening…
LODE: (Eerst ontgoocheld) Ah… (Dan weer optimistisch…) Maar een tekening kan natuurlijk ook heel inspirerend werken…
SIMONNE: Dat is juist, maar mij is het vooral om de tekst te doen…
LODE: Gaat ge die voorlezen?
SIMONNE: Indien u dat wenst…
LODE: Oh ja, ik kan me dat al voorstellen… Uw fluwelen stemmeke dat al die teksten voorleest. Ik krijg al kippenvel als ik eraan denk…
SIMONNE: Mannen die kippenvel krijgen heb ik het liefst… Die zijn het gevoeligst… U bent zeker ook gevoelig?
LODE: Héél gevoelig! Op de ene plaats natuurlijk al wat gevoeliger dan op de andere… (Lode doet zijn ogen weer open. Hij blijft echter zitten zodat hij de boekjes niet van dichtbij kan zien.) Gij hebt blijkbaar geen haast? Telt “Time is money” niet bij u?
SIMONNE: Oh neen, integendeel! ’t Is misschien raar, maar geld speelt voor mij geen rol… Ik word voor dit werk zelfs niet betaald.
LODE: Dat meent ge niet! Waarom doet ge het dan?
SIMONNE: Omdat ik me ertoe geroepen voel… Het enige wat ik wil is de mensen gelukkig maken, meneer.
LODE: Laat dat meneer gerust vallen, zeg maar Lode.
SIMONNE: Goed, meneer... euh... Lode. Als u het goedvindt, dan stel ik eerst een aantal vragen.
LODE: Ik vind het wel een raar voorspel, maar ieder zijn goesting.
SIMONNE: Zijn er bepaalde dingen waaraan u gehecht bent?
LODE: Ja, aan mijn knie, ik ben vroeger eens in een stuk glas gevallen en toen hebben ze die wonde in het ziekenhuis gehecht. Ge gebruikt wel moeilijke woorden. Wij zeggen gewoonlijk naaien in plaats van hechten. (Hij bekijkt haar.) Sorry, naaien is een woord dat ze in uw branche waarschijnlijk niet graag horen.
SIMONNE: Zijn er dingen die u makkelijk kan missen?
LODE: Ja, Gerda… Dat is mijn buurvrouw. Zelfs Ivo, hare man, is haar liever kwijt. Daarom zit hij altijd hier.
SIMONNE: Ach zo… Ziet ge soms een fel licht?
LODE: Eigenlijk niet. U wel, zuster?
SIMONNE: Soms neem ik een rode gloed waar.
LODE: Dat begrijp ik. Een rode gloed dat is ook typisch voor uw branche, nietwaar?
SIMONNE: Ik begrijp u niet, meneer ...euh... Lode.
LODE: Laat maar zitten… De volgende vraag...
SIMONNE: Kunt u gemakkelijk aan de verleiding weerstaan?
LODE: Och, op mijne leeftijd komt ge stilaan tot de jaren van verstand. Dan beseft ge dat het nergens zo goed is als thuis.
SIMONNE: Dus totaal geen last van verleiding?
LODE: Dat heb ik nu ook weer niet gezegd. Maar als ik in de verleiding kom, dan denk ik altijd aan Gerda en geloof me… dan is mijn goesting rap over.
SIMONNE: Hebt ge soms een onverklaarbare drang?
LODE: ’s Morgens en ’s avonds, he Simonneke, zoals elke gezonde man.
SIMONNE: Waaruit bestaat die drang dan?
LODE: Daar moet ik toch geen tekeningeske bijmaken, zeker… Volgens ons Rita, dat is mijn vrouw, komt dat door den drank.
SIMONNE: Als wij verder willen gaan, dan moet u wel beloven niet meer te drinken.
LODE: Zeg, Simonne, nu zijt ge toch een beetje aan het overdrijven. Mijn geduld is op. Begin nu eindelijk eens aan het nummertje waarvoor ge gekomen zijt. Kijk me verleidelijk aan en stap dan heupwiegend naar hier. Daarna trekt ge in één vloeiende beweging dat dotje los! Geef uw blonde lokken de kans om overweldigend te golven en smijt vooral die steriliseerbokalen aan de kant!
SIMONNE: Wat zegt u nu allemaal?
LODE: Dat het voorprogramma lang genoeg geduurd heeft. Komaan, tijd voor de hoofdwas! Weg met die vermomming! Of wacht eens… Nu snap ik het. Gij wilt dat ik u als een hongerige leeuw bespring. Had dat dan gezegd!
(Hij besluipt Simonne als een leeuw. Die probeert te ontsnappen, maar dat lukt niet. Lode springt boven op haar, trekt het hoedje af en trekt aan haar dotje.)
SIMONNE: Au!
LODE: En nu eens kijken wat voor azuurblauwe, begerige, fonkelende ogen er achter die dikke brilglazen schuilen. (Hij neemt haar bril af en legt die ergens weg.) Oeioeioei, wat een schele otterogen.
SIMONNE: Help, ik zie niets. (Ze gaat verder op de tast en botst op Lode. Ze omklemt hem stevig.)
LODE: Help! Ik geef me over!
(Rita hoort het lawaai, komt binnen en ziet de worstelpartij.)
RITA: Wat is dat hier allemaal?
LODE: (In paniek) Zij valt mij aan!
RITA: Mevrouw, kunt u uw dierlijke drang niet bedwingen? En dan nog in mijn eigen huis... Het is een schande!
SIMONNE: Help me, mevrouw... (Ze klampt zich nu aan Rita vast.)
RITA: Wilt ge het nu ook nog bij mij proberen? Wat bezielt u toch?
SIMONNE: Ik kan niet zien zonder bril.
RITA: En ik wil u hier niet meer zien. Voilà, hier is uw bril. Zet hem snel op en maak dat ge hier wegkomt…
SIMONNE: Ik heb op de kruistocht voor mijn geloof al veel meegemaakt, maar dit is het toppunt. Ik zet hier geen voet meer binnen. (Af. Ze vergeet echter haar boekjes.)
LODE: Wat bedoelt zij met “de kruistocht voor mijn geloof”?
RITA: Haar job natuurlijk…
LODE: Hoe haar job? Zij is toch stripteaseuse!?
RITA: (Tot zichzelf) Ocharme… Die depressie wordt erger en erger. Nu denkt hij al dat die seut een striptease kwam doen… (Tot Lode. Overdreven bezorgd…) Maar nee, Lodeke, dat ziet ge toch. Stripteaseuses zien er helemaal anders uit, weet ge dat dan niet meer?
LODE: (Speelt mee. Diep nadenkend) Ah… Ah ja…
RITA: Dat was geen stripteaseuse, zelfs geen stripteaseut, dat was gewoon een seut, niet meer of niet minder…
LODE: Ah… een seut… Sorry, ik… ik was een beetje in de war. Maar nu heb ik alles weer onder controle.
RITA: Ge kunt misschien toch beter efkes gaan liggen…
(Lode gehoorzaamt.)
LODE: Dat een mens zich zo kan vergissen, he?
RITA: Vergissen is menselijk, Lode. Nog efkes geduld. Wij gaan u er direct bovenop helpen.
LODE: Ja… Dat is goed… ‘k Heb het nodig…
RITA: Doe het nu maar rustig aan. Dan ga ik mij snel aankleden.
LODE: Aankleden of uitkleden?
(Rita naar keuken. Peter op)
PETER: Zie nu, ons tante nonneke is haar boekskes vergeten!
LODE: Ja, maar ik denk niet dat we haar nog gaan terugzien.
(Peter kijkt achter het gordijn en controleert of de camera nog werkt.)
PETER: Prima, deze originele ontmoeting tussen een depressieve dopper en een eersteklas seut staat netjes op band.
(Hij neemt de camera in zijn handen om zo te filmen.)
LODE: Veeg die scène dan maar gauw af!
PETER: Dat gaat niet, he pa. Die scène maakt deel uit van mijn eindwerk.
LODE: Als ge dat stukske in uw eindwerk inschakelt, dan zijt ge gegarandeerd… den eerste… Maar ik kan me in uw school wel niet meer laten zien.
PETER: Ge wordt er misschien nog beroemd mee.
LODE: Dan word ik liever met iets anders beroemd.
PETER: Met wat dan, pa?
LODE: (Depressief) Eigenlijk hebt ge gelijk. Buiten stomme stoten uithalen en flaters slagen heb ik niets om beroemd mee te worden.
PETER: Troost u, pa, zelfkennis is het begin van de wijsheid.
LODE: Niemand kan mij troosten.
PETER: Dat denkt ge maar… Wacht maar tot ge ziet wat wij voor u in mekaar gestoken hebben.
LODE: Ik wacht al zolang.
PETER: En dat geduld zal nu beloond worden. (Opent de deur.) Mannekes, zijn jullie klaar? (Instemmend geroep) Goed, dan beginnen we eraan! 5, 4, 3, 2, 1 en ACTIE!
(Gerda, Ivo, Sophie en Rita komen verkleed als Telepuppie op. De pluim die Gerda bijhad, maakt op een of andere manier deel uit van haar pakje. De kledij moet niet tot in de details afgewerkt zijn. Tenslotte hebben de acteurs maar een dag om de nodige kleren bijeen te zoeken.)
LODE: Hoe zien jullie eruit?
PETER: Stt, we zijn bezig… Alles wat ge nu zegt, staat op band.
GERDA: (Begint te vertellen) Terwijl de Telepuppies...
LODE: De Telepuppies... Zijn jullie de Telepuppies? Welke normale volwassen mens speelt er nu voor zijn plezier telepuppie?
GERDA: Niemand...
RITA: Wij doen dat niet voor ons plezier, wij doen dat voor u. (Ze gaat zitten.)
SOPHIE: Om u op te vrolijken.
LODE: (Tot Ivo) Gij ook, Ivo... Awel, dat apprecieer ik…
IVO: Het is niet Ivo, het is Tipsy.
LODE: Als ge zo’n kostumeke wilt aandoen, dan moet ge inderdaad tipsy zijn.
PETER: Doe nu voort, Gerda, de camera loopt en ik ben niet van zin iets af te vegen.
GERDA: Terwijl de Telepuppies Telepuppieland opruimen (ze zetten de zetels en de salontafel opzij om plaats te hebben), vertel ik u in het kort wat zij vandaag gaan beleven. De Telepuppies zijn vrolijk en blazen op hun fluitje. Maar dan gebeurt er plots iets vreselijks. Wil je weten wat er fout loopt, kijk dan vlug naar deze aflevering.
LODE: De speakerin slaagt wel wat tegen. Op VTM is dat altijd een miss België.
IVO: Ons Gerda is ook een miss…
LODE: Van wat dan?
IVO: Zij is de Miss van de bakkers…
GERDA: (Geflatteerd) Dank u, Ivo.
IVO: Kort gezegd… Miss Baksel!
GERDA: Ivo!
IVO: Het is Tipsy.
GERDA: Wacht, manneke, tot we straks thuis zijn...
(Peter verheft zijn stem om de ruziemakers de mond te snoeren. Ivo en Gerda zwijgen.)
PETER: Op een mooie lentedag in Telepuppieland bliezen Tralaa-Laa (Sophie buigt), Tinky Kwinky (Gerda buigt), Tipsy (Ivo buigt) en To (Rita buigt) op hun fluitje.
GERDA: Fluitje. (Ze blaast erop.)
IVO: Fluitje. (Hij blaast erop.)
SOPHIE: Fluitje. (Ze blaast erop.)
RITA: Fluitje. (Ze blaast erop.)
(Nu blazen ze allemaal tegelijk op hun fluitje. Ze giechelen en zeggen “Plezant”.)
PETER: Er werd niet alleen plezier gemaakt in Teletupuppieland. Er moest ook gewerkt worden. To begon te stofzuigen. De andere Telepuppies speelden nog wat met hun fluitje. (Rita neemt stofzuiger en begint te stofzuigen.)
LODE: Als het met dat van hun eigen is, is ‘t goed.
PETER: To stofzuigde en stofzuigde. (De andere Telepuppies doen het geluid van de stofzuiger na.) Maar plots liet Tipsy zijn fluitje vallen en To zoog het op.
IVO: Oh fluitje...
GERDA, SOPHIE EN RITA: Oh, fluitje Tipsy...
SOPHIE: Ongelukje...
IVO: Fluitje... (Hij snikt.)
PETER: Tipsy was heel droevig en de andere Telepuppies wilden hem natuurlijk troosten.
GERDA, SOPHIE EN RITA: Dikke knuffel...
LODE: Ik wist dat het daarop ging uitdraaien.
PETER: De Telepuppies vroegen zich af waar het fluitje gebleven was.
SOPHIE: Waar fluitje?
(Gerda, Ivo en Rita halen vragend hun schouders op.)
PETER: Ze wisten niet wat er met het fluitje gebeurd was. Toen kreeg Tinky Kwinky een idee.
GERDA: Idee...
PETER: Tinky Kwinky peuterde met haar pluim in de slang van de stofzuiger. Dat hielp echter niet. Toen kreeg Tralaa-Laa een idee.
SOPHIE: Idee…
PETER: Zij wou haar fluitje aan Tipsy geven. Maar Tipsy wou dat niet.
IVO: Nee, nee, ik wil eigen fluitje.
PETER: Toen kreeg To een idee.
RITA: Idee...
PETER: To deed de stofzuiger open, rommelde tussen de viezigheid…
GERDA, SOPHIE, IVO: Bah, vies!
PETER: … en vond het fluitje.
RITA: Kijk, fluitje!
GERDA, IVO EN SOPHIE: Oooohh, fluitje Tipsy!
PETER: Alle Telepuppies waren heel blij.
RITA: Het spijt me.
IVO: Niet erg.
SOPHIE: Dikke knuffel...
LODE: Hier gaan we weer!
PETER: Telepuppies houden nu eenmaal veel van elkaar. Morgen ziet u nog meer avonturen van Tralaa-Laa, Tipsy, To en Tinky Kwinky. (Ze buigen weer.)
GERDA EN IVO: Daag!
RITA EN SOPHIE: Tot morgen!
(Rita, Ivo, Gerda en Sophie sloffen zoals de Telepuppies naar de keuken.)
PETER: En? Wat vondt ge ervan?
LODE: Fantastisch! Precies echt…
PETER: Toch ongelooflijk tot welke idiote spelletjes mensen allemaal in staat zijn…
LODE: Tegen wie zegt ge ‘t! Maar mondje dicht, he…
PETER: Natuurlijk! Anders is ’t gedaan met de lol…
LODE: Wees gerust, ik blijf mij heel depressief voelen…
PETER: Zo wil ik het horen… Een depressieve pa… Wat kan een mens zich nog meer wensen? (Ze geven elkaar de “high five”.)
LODE: En wat staat er nu op het programma?
PETER: Het weerbericht… door Sabine Hagedoren.
LODE: De echte? Waw! Daar heb ik al een paar keer van gedroomd.
PETER: Sorry, pa, maar ge zult het met Gerda moeten stellen.
LODE: Daar heb ik ook al vaak van gedroomd. Vreselijke nachtmerries waren het. Als Griekenland nu maar niet verduisterd wordt… Daar krijgen ze twee zonne-eclipsen tegelijk op hun dak als Gerda voor de weerkaart schuift…
(Ze lachen. Ivo, Rita, Gerda en Sophie komen binnen. Ze zijn niet langer verkleed als Telepuppie).
PETER: (Snel) Ssst! Daar zijn ze! Denk aan uw depressie…
(Het lachen verstomt onmiddellijk. Lode kijkt weer als een elfuren-lijk. Peter begint te filmen. Voor Gerda aan het weerbericht begint, buigt ze even.)
GERDA: ’t Is lente, ’t is lente…
IVO: Ik voel het aan mijn instrumenten…
RITA: Sssst!
GERDA: De luchtdruk en de temperatuur zullen de volgende uren gevoelig stijgen.
(Ivo neemt een pintje uit een van de bakken.)
GERDA: Ook de vochtigheidsgraad neemt toe…
IVO: Tegen wie zegt ge ‘t!
RITA: Ssssst!
GERDA: ’s Morgens stijgen ook de kansen op nevel en mist…
IVO: Gemiste nevelkansen dus…
RITA: Sssst!
GERDA: In de loop van de dag neemt de kans op neerslag toe. De wind zal aanwakkeren en op sommige plaatsen zal het zelfs stormen. Plaatselijk kunnen zware depressies voorkomen…
LODE: (Klagend) Depressies… Oeioeioei… (Gaat er nog wat depressiever bijliggen.)
RITA: Waarom begint ge nu in godsnaam over depressies? Ge weet dat hij daar niet tegen kan…
GERDA: Dat is mijn schuld toch niet. Depressies horen nu eenmaal bij het weerbericht…
RITA: Maar ge kunt toch even goed over het zonneke spreken. Waarom moet gij altijd zo negatief zijn?
IVO: Ze is zo geboren… Het waterzonneke in huis…
GERDA: Ne goeie die dat ‘t zegt… Als ik een waterzonneke ben, dan zijt gij een bierzonneke.
LODE: Van mijn bier, ja…
SOPHIE: Zeg, we gaan nu toch geen ruzie maken, zeker?
PETER: Sophie heeft groot gelijk… Komaan, mannekes, tijd voor het volgende programma. Ma, ’t is aan u! Het nieuws…
(Sophie en Gerda haasten zich naar de keuken. Ivo gaat op een stoel zitten. Eventueel horen we de begintune van het nieuws. Rita leest.)
RITA: Goedenavond, beste kijker. We beginnen met het belangrijkste binnenlandse nieuws. Vandaag werd in Wevelgem…
IVO: Was dat niet Zevergem?
SOPHIE: (Door geopende keukendeur) Neenee, Zwevegem…
RITA: Goed, vandaag werd in Zwevezele dus een bankkantoor spectaculair overvallen… (Sophie en Gerda stormen binnen. Ze zijn gewapend met waterpistolen en andere speelgoedwapens.) door twee tot de tanden… (Pauzeert. Kijkt kritisch naar Gerda.) Tot de tanden, Gerda! (Gerda steekt een plastic mes tussen de tanden. Rita herneemt.) ...door twee tot de tanden gewapende vrouwelijke overvallers. Een toevallige klant, (Ivo steekt zijn vinger op.) die trouwens in de rode cijfers stond, werd het slachtoffer van hun brutale geweld. De dames knevelden hem als een goedkope salami. (Sophie en Gerda nemen Ivo vast en beginnen hem te knevelen.)
LODE: (Weer depressief) Oh neen, niet als een salami… Ge weet toch dat ik geen honger heb…
(Rita is even aangeslagen. Peter doet echter teken dat ze voort moet lezen.)
RITA: De 2 overvalsters, een jong meisje en een vrouw op leeftijd…
GERDA: (Onderbreekt nijdig) Die nog best gezien mocht worden…
RITA: ...pakten de ongelukkige bezoeker ongenadig hard aan. Er werd op hem gevuurd. (Ze spuiten Ivo nat.) De 2 dames ranselden hem ook flink af. Toen de man nog altijd weigerde te vertellen waar hij zijn geld bewaarde, werd hij nog erger gefolterd. (Ze beginnen Ivo te kietelen. Die lacht luid.) Tot de ongelukkige kompleet murw gemarteld opbiechtte waar zijn portefeuille zat.
IVO: (Gierend van het lachen) In mijn binnenzak! In mijn binnenzak…
RITA: De twee verschrikkelijke gangsters gingen er vervolgens met de inhoud…
GERDA: Twaalf euro? Is dat al? Ge hebt weer op café gezeten, zeker?
RITA: …vandoor, terwijl ze hun slachtoffer, een man van middelbare leeftijd…
IVO: Die óók nog best gezien mocht worden!
RITA: …meer dood dan levend achterlieten.
(Gerda en Sophie snellen naar de keuken. Ivo blijft kreunend achter.)
RITA: Gelukkig was de vrouwelijke loketbediende er tijdens de overval in geslaagd de hulpdiensten te verwittigen…
(Sophie met speelgoed-G.S.M. op uit de keuken.)
SOPHIE: (De verbinding is slecht.) Hallo? Hallo? Hallo?
IVO: Zeg, doe eens voort, ik zal hier wel liggen bloeden…
SOPHIE: Is ’t met den honderd?
IVO: Nee, ge hebt al honderd!
SOPHIE: ’t Is om te zeggen dat er iemand overvallen werd… Een man van middelbare leeftijd… Gegroefd gezicht… Tijd om te laten zandstralen…
IVO: Zal ’t gaan, ja?
SOPHIE: Laten liggen, zegt u? U stuurt een verpleegster. Bedankt!
IVO: Laat dat lieftallig verpleegsterke maar komen!
(Ze schakelt haar G.S.M. uit en gaat opzij staan. Gerda komt als verpleegster binnengelopen… Ze heeft een EHBO-kindersetje bij. Tijdens de volgende replieken bevrijdt ze Ivo van zijn touwen.)
RITA: Gelukkig waren de hulpdiensten snel ter plaatse!
IVO: Gerda? Gij verpleegster? Ik voel me op slag beter.
GERDA: (Klopt op zijn hoofd.) Liggen, gij…
RITA: Via mond-op-mondbeademing…
GERDA: Vergeet het! Hij heeft zijn tanden vanmorgen niet gepoetst.
RITA: (Corrigeert) Via elektroshocktherapie…
(Gerda doet tweemaal alsof ze elektroshocktherapie toepast. Ivo schudt telkens op een overdreven manier met heel zijn lichaam. Daarna blijft hij bewegingloos liggen.)
RITA: …slaagde ze er na twee…
(Merkt dat er iets fout is. Kijkt naar Gerda die nogmaals “elektroshocktherapie” toepast. Ivo reageert weer. Rita corrigeert.)
RITA: …na drie pogingen in het slachtoffer weer tot leven te wekken. Hierna bekommerde de lieftallige verpleegster…
IVO: Lieftallig!? Attila de Hun, ja…
RITA: …zich gewillig om het slachtoffer. Ze liet hem eens drinken. (Gerda laat Ivo van een bierflesje drinken.)
IVO: Dat doet goed… Precies een engeltje dat op uw tong pist…
RITA: Waarna ze hem een spuitje toediende…
(Gerda begint aan de achterzijde van Ivo’s broek te frunniken.)
IVO: Allé, Gerda, toch niet daar!
GERDA: Waar anders! Zo’n zwaar spuit geven ze altijd in uw achterste…
IVO: (Kijkt angstig naar Sophie) Toch niet in een programma waar minderjarigen naar kijken.
GERDA: Als dat nu nieuwswaarde heeft…
(Ivo en Gerda ruziën.)
RITA: Veel waarde heeft dat volgens mij toch niet.
GERDA: De feiten zijn nu eenmaal de feiten, he Ivo… Dan moeten ze maar zeggen dat die beelden niet geschikt zijn voor gevoelige kijkers…
IVO: Peter heeft niet gezegd dat die spuit in mijn achterste moet gegeven worden…
GERDA: Maar in zijn scenario staat ook niet dat die spuit ergens anders moet gegeven worden!
RITA: (Tot Peter) Doe iets, Peter! Het loopt hier de “spuit-gaten” uit. Door al dat geruzie wordt uwe pa nog depressiever.
PETER: Ge hebt gelijk.
RITA: Ik vind dat zijn ogen al wat wegdraaien.
PETER: Ik zie nog maar één oplossing. De noodingreep… Reclame!
RITA: Een goed idee! (Weer als omroepster) Dan onderbreken we nu even voor… (eventueel een muziekje) Reclame!
(Ivo en Gerda kijken Rita verward aan. Het dringt niet echt tot hen door. Sophie gaat centraal staan. Peter volgt met de camera.)
SOPHIE: Allé, Gerda… De reclame.
GERDA: Jaja, ik kom er al aan…
(Ze komt naast Sophie staan.)
GERDA: Heb jij het ook geprobeerd?
SOPHIE: Ja, zalig, he.
GERDA: Vooral die eerste keer.
SOPHIE: Het lost al je problemen op.
(Ze richten zich tot het publiek. Ze beelden het spotje zoveel mogelijk uit. Het moet hip
- liefst melodisch - gebracht worden.)
SOPHIE: He jullie daar, wil je weten waarover het gaat?
GERDA: Hou dan je oren goed paraat.
SOPHIE: Wie nu nog sip ziet...
GERDA: Die kent de super-pamper niet.
SOPHIE: Hij houdt de baby-billen droog, dat wist je al.
GERDA: Het is ook een verband voor als ik val.
SOPHIE: Hij bespaart je een hoop vuile was,
GERDA: en doet ook dienst als boodschappentas.
SOPHIE: Valt de regen op je kop,
GERDA: Zet hem dan als mutsje op.
SOPHIE: Gebruik hem ook als vod.
GERDA: En bij een overvloed aan snot.
SOPHIE: De super-pamper helpt bij ieder ongemak.
GERDA: Zelfs bij hele platte…
GERDA EN SOPHIE: Amai, mijne frak.
SOPHIE: Je krijgt hem dadelijk bij het buitengaan.
GERDA: Doe hem tijdens de pauze aan.
SOPHIE: Zit hij toch een beetje strak,
GERDA: Denk dan maar...
SOPHIE EN GERDA: ... hij helpt bij menig ongemak!
PAUZE
(Er kunnen tijdens de pauze pampers uitgedeeld worden.)
DERDE BEDRIJF :
(Een tijdje later… De bakken bier staan in de keuken. De boekjes en bijbels die Simonne had meegebracht, liggen in een lade. Peter filmt. Lode zit weer op zijn vaste plaats. Gerda doet de presentatie.)
GERDA: Goedenavond, beste kijkers, welkom bij “Tribune”, uw wekelijks sportprogramma. Slechts één punt in onze uitzending van vandaag. Daarvoor gaan we dadelijk naar Zwevezele.
RITA: (Van achter de keukendeur) Hoe? Het was toch Zwevegem?
IVO: (Idem) Wevelgem, zult ge bedoelen?
SOPHIE: (Idem) In het scenario staat Zedelgem
PETER: Tiens, ik bedoelde nochtans Zevergem…
GERDA: (Verbetert) Enfin, we gaan naar een klein plaatsje in “de Vlaanders” waar Ivo Kerremans het record “luchtliggen” probeert te verbeteren. “Luchtliggen” is een vrij nieuwe sportdiscipline, al zal iedereen het in zijn jeugd wel eens beoefend hebben. Graag stellen we Ivo Kerremans en zijn bevallige assistentes aan u voor…
(Op dat moment komen Ivo, Rita en Sophie op. Ivo hangt de macho uit. Rita en Sophie spelen zo bevallig mogelijk.)
PETER: En pake, hoe voelt ge u bij het zien van zo’n atleet?
LODE: Ik vond hem heel wat geloofwaardiger als Telepuppie...
IVO: Kijk eens naar die spieren! (Hij spant zijn forsballen.) Ge kunt toch niet ontkennen dat ik gewoon ben van met mijn spieren te werken…
LODE: Het werkt op mijn spieren… Vooral op mijn lachspieren!
PETER: Hoort ge dat, ma? Zijn lachspieren. Het gaat de goeie richting uit. Onze pa zijn depressiespieren laten het stilaan afweten… Komaan, mannekes, er vollen damp tegenaan.
GERDA: Voor de kijkers die luchtliggen nog niet kennen, geef ik nu een korte, verhelderende uitleg. Twee van deze atleten gaan met het aangezicht naar elkaar gekeerd staan. Ze houden hun armen kruiselings voor zich uit en geven elkaar zo de hand.
LODE: Heel verhelderend! Ik versta er niets van.
GERDA: Dat komt omdat ik nog niet klaar ben.
LODE: Nu ziet ge hoe verhelderend het is als ge de mensen nooit laat uitspreken.
GERDA: Door uw schuld ben ik de draad kwijt. Ik zal opnieuw moeten beginnen.
LODE: Dat hoeft niet. Ge waart aan den derde atleet.
GERDA: (Ze werpt eerst een vernietigende blik in de richting van Lode en gaat pas dan voort.) De derde atleet gaat op die gekruiste armen liggen en zo leggen zij een parcours af.
LODE: Nu snap ik het… (Ivo installeert zich tussen de dames.) Ik begrijp alleen niet waarom Ivo weer de plezantste rol krijgt.
IVO: Dat staat zo in het scenario. Ik ben de atleet!
LODE: Ik vind dat louche… Gerda die ineens de presentatie doet… Volgens mij doet Ivo dat alleen maar om eens goed van Sophieke te kunnen profiteren…
IVO: (Breedlachend) Hou zoudt ge zelf zijn?
GERDA: Oké, ik weet genoeg… Kom Sophie, wij wisselen van plaats. Ik zal wel assisteren…
(Ze neemt Sophies plaats in. Het lachen is Ivo intussen vergaan.)
IVO: Jamaar, dat staat zo niet in het scenario.
GERDA: (Als tegen een hond) Hoor ik u nog? Lig!
(Ivo springt gehoorzaam op de gekruiste armen van Gerda en Rita.)
SOPHIE: (Crescendo zoals een echte sportjournalist) En daar staan ze dan vertrekkensklaar… Zullen de twee vrouwen erin slagen dit zwaargewicht…
IVO: (Beledigd) Watte!
SOPHIE: Figuurlijk, he Ivo, (Corrigeert) …dit atletische zwaargewicht in een recordtijd over de verschillende hindernissen te loodsen? Nog luttele seconden scheiden ons van hun moedige poging… Drie, twee, één… Start!
(Gerda en Rita vertrekken, Ivo ligt op zijn buik tussen hen in.)
SOPHIE: En daar zijn ze dan vertrokken, op jacht naar een nieuw record. Gezwind en elegant nemen ze de eerste hindernis. (Ze strompelen sukkelend en knoeiend rond een stoel. Sophie herhaalt dan ook.) Gezwind en vlot… (Ze zitten nu op een recht stuk.) Nu gaat het vlot, heel vlot zelfs. Misschien wel te vlot… Kunnen ze het volgende obstakel dat hen de weg verspert, overwinnen? (Tweede stoel) Merken we daar geen aarzeling in hun ogen? Ten onrechte, beste kijkers, want ook deze hindernis wordt vlotjes bedwongen.
(Ivo gaat zo op in het spel dat hij Gerda op het achterwerk klopt.)
IVO: Ju! Ju!
GERDA: Zal ’t gaan ja?
(Ze komen nu in de buurt van Lode.)
RITA: Naar links!
(Gerda gaat echter naar rechts zodat Ivo boven op Lode belandt. Hij blijft daar liggen.)
RITA: Ik zei toch duidelijk “naar links”.
GERDA: Dat is niet gemakkelijk met gekruiste armen! (Ze kijkt naar haar nog steeds gekruiste armen.) Links is precies rechts geworden en rechts precies links…
RITA: (Zucht) Gij zijt ook nooit goed geweest in aardrijkskunde, he…
SOPHIE: Jammer genoeg, beste kijkers, hebt u zelf kunnen vaststellen dat deze dappere recordpoging volledig de mist is ingega…
LODE: (Onderbreekt) ’t Is al goed… Haal liever Ivo van mij af.
IVO: Of Lode onder mij uit. ’t Is maar hoe ge het bekijkt…
(De vrouwen scheiden de mannen. )
RITA: En hoe gaat het nu, lieveke… Voelt ge u al wat beter?
LODE: Plattekes voel ik me, ja… ’t Is niet plezant als ze ook letterlijk op uwe kop zitten.
SOPHIE: Zie maar uit dat ge er geen hersenschudding aan overhoudt.
IVO: Onmogelijk! Wat er niet is kunt ge niet schudden!
GERDA: Ja, en gij kunt het weten…
LODE: Als ‘t volgende programma ook zo slecht is, ga ik zappen.
GERDA: Doe dat, dan kan ik naar huis.
PETER: (Hij heeft tijdens de vorige replieken de camera weer op het statief gezet en neemt de presentatie over.) Komaan, mannekes, we hebben geen tijd om ruzie te maken. We gaan voort. Misschien helpt het volgende programma onze pa er bovenop. (Als presentator) Alvorens een nieuwe aflevering van onze soapreeks ‘Gezin’ op u los te laten, is het tijd voor een kijkersvraag. Er zijn niet minder dan twee gratis filmtickets te winnen.
LODE: Dat is ook gene vette.
PETER: Het is het gebaar dat telt, he pa. Trouwens, wie zegt er dat ge het antwoord op die kijkersvraag weet
LODE: Laat die vraag maar komen.
PETER: Welke kleur had het pakje dat Tipsy van de Telepuppies daarstraks droeg?
Ik geef drie mogelijkheden: a) Wit met zwarte strepen
b) Oranje met paarse bolletjes
c) Groen (of de gebruikte kleur)
LODE: Amai, da’s niet simpel… En ik heb nochtans goed opgelet. Een gokje dan maar… Antwoord c!
PETER: Bingo!
LODE: Ah, ’t is een bingobiljet. Ik dacht dat het er één voor de cinema was!
PETER: Proficiat, meneer! U hebt gewonnen. Hier zijn twee tickets voor de film (afhankelijk van wat er op dat ogenblik “in” is). (Hij overhandigt de tickets.)
LODE: Bedankt, zoneke.
PETER: Graag gedaan, pa. Laat u maar eens goed gaan met ons ma.
LODE: Hola, wie zegt er dat ik ons ma meeneem? Ik pak uw lief misschien wel mee.
PETER: Sophie heeft die film al gezien.
LODE: Watte? (Bekijkt de tickets wat beter. Ze zijn gescheurd.) Die tickets zijn al gebruikt.
PETER: Ik ben in ‘t weekend met Sophie naar de cinema geweest.
LODE: Gij zijt ne goeie!
PETER: Het is het gebaar dat telt, he pa… We hebben trouwens geen tijd te verliezen. (Weer als presentator) De familie Van de Velde staat namelijk te trappelen om haar geheimen prijs te geven. Daarom gaan we snel over naar de volgende aflevering van “Gezin”.
SOPHIE: (Neemt de presentatie over) Maar eerst frissen we uw geheugen even op, beste kijkers. Gisteren werden we nogmaals geconfronteerd met het drankprobleem van Rita Van de Velde.
(Rita is inmiddels tot bij de barkast gewandeld. Ze neemt een fles en drinkt ervan.)
RITA: Schol!
SOPHIE: Guido Van de Velde neemt het niet dat zijn zus drinkt. Ze bezorgt er het gezin een slechte naam mee…
(Sophie wandelt uit beeld. Rita waggelt naar het midden van de scène terwijl ze weer van de fles drinkt. Ivo alias Guido komt op. Hij wil de fles afpakken.)
RITA: Afblijven of ik sla ermee op uwe kop!
LODE: (Gaat geïnteresseerd zitten kijken) Dat is tenminste een feuilletonneke naar mijn hart…
IVO: (Pathetisch) Begrijpt gij dan niet dat ge u naar de verdoemenis drinkt?
RITA: (Ze drinkt van een fles.) Och Guido, gij verstaat dat niet. Ik drink veel om te vergeten.
IVO: Maar ge vergeet niet om veel te drinken!
RITA: Gij hebt gemakkelijk spreken. Gij hebt alles om gelukkig te zijn. Een bloeiend bedrijf, een schoon huis, een toffe vrouw...
LODE: Daar bedoelt ze zeker Gerda niet mee.
RITA: Maar ik, ik heb niets. Of toch... problemen ja, die heb ik genoeg. Ik trek problemen aan zoals een magneet… euh dinges aantrekt… Allé, hoe heet dat nu weer? Als ge er een groot stuk van hebt, dan kunt ge er mee strijken…
SOPHIE: (Soufleert) Een strijkijzer!
RITA: Dank u, Sophieke. Zoals een magneet strijkijzers aantrekt.
IVO: Die problemen krijgt ge alleen maar omdat ge teveel drinkt. (Weer pathetisch) Rita, ik vraag u... nee... ik smeek u... Stop alsjeblief met drinken.
RITA: En waarom wilt ge dat ik stop? Omdat ik het gezin een slechte naam bezorg?
IVO: Nee, Rita, ik wil het omdat ik u graag zie. (Hij pakt haar vast.)
LODE: ’t Is niet waar he… Met de telepuppies had hij haar al vast en nu weer!
PETER: Stt!!!
RITA: (Ook pathetisch) Help me, Guido. Ik ben dit leven beu. Ik wil eruit. Alsjeblief, Ivo, help me!
LODE: Ivo? Waarom zegt gij Ivo?
RITA: Euh... ik zakte even door mijn rol. (Snel af)
(Nu komen Sophie en Gerda op.)
LODE: En ik zak verdomme door de grond. Ons Rita met den Ivo in een romantische scène… Daar moet ik even van bekomen. Ik heb een pintje nodig. Wat zeg ik! Ik heb een hele bak nodig.
(Hij wil naar de keuken gaan.)
PETER: Maar pa, ge waart toch zo depressief dat ge niet meer dronk. Trouwens, het programma loopt door. Kijk maar, de acteurs staan te trappelen om aan de volgende scène te beginnen. Klaar, mannen? 3, 2, 1… Actie!
(Sophie zit in de zetel. Ivo staat achter haar.)
IVO: Rarara, wie ben ik? (Hij houdt zijn handen voor haar ogen.)
LODE: Peter, ik kan het niet meer houden. Ik ga eerst een pintje halen. Druk de pauzeknop maar in.
(Hij gaat de keuken in.)
PETER: Wat moeten we nu doen?
RITA: Als hij terug goesting heeft voor een pintje, dan is dat een teken dat zijn depressie gunstig evolueert.
IVO: Ik vind dat ook. Als een man wil drinken, dan moet ge hem laten drinken… (Wanneer Gerda hem kritisch bekijkt.) Het is tenslotte zijn depressie.
PETER: Ja, maar het is wel mijn lief dat gij heel de tijd vasthebt! .
LODE: (Roept vanuit de keuken) Ge hebt het beeld toch stilgezet?
PETER: Nog niet. Maar ik ga het direct doen. (Hij duwt op een knopje. Ivo speelt voort totdat hij naast Sophie zit en haar omhelst. Dan stopt hij. Ondertussen drukt Peter verwoed op de pauzeknop.) Eindelijk! Waarom zijt ge niet vroeger gestopt? Ik zit hier verdomme al een half uur als ne zot op die pauzeknop te drukken.
(Ivo zwijgt en blijft stokstijf zitten.)
GERDA: Peter heeft u iets gevraagd. (Er komt weer geen reactie.) En zet u fatsoenlijk in die zetel!
IVO: (Hij stopt met kussen. Hij blijft wel naast Sophie zitten. Zijn arm rust op haar schouder.) Volgens mij mankeert er iets aan de afstandsbediening.
GERDA: Ik denk dat er eerder iets aan u mankeert, Ivo Kerremans!
IVO: Ge moogt me nu niet Ivo Kerremans noemen, ik speel Jan Van de Velde.
GERDA: Gij speelt gewoon voor profiteur, ja.
RITA: Bij mij zou ’t niet waar zijn….
PETER: Ik vraag me af waarom meneer Van de Velde mijn lief nog altijd vastheeft als hij zijne rol niet aan het spelen is.
IVO: Omdat gij het beeld op dit moment hebt stilgezet.
PETER: Als het beeld stilstaat, dan moet ge ook zwijgen.
IVO: Ik maak van die onderbreking gebruik om me in mijne rol in te leven. Alle grote acteurs doen dat.
GERDA: Maar gij zijt gene groten acteur.
IVO: En daarom moet ik extra oefenen.
(Gerda af en Lode op met een pintje.)
PETER: Waar bleeft gij zolang?
LODE: Ik wist niet welk fleske ik moest kiezen. Ze zagen er allemaal zo lekker uit.
PETER: Ga nu zitten, pa, dan kunnen we voortdoen.
IVO: Voor mij moet ge u anders niet spoeden.
PETER: (Hij drukt op een knopje.) Voilà, ’t is gedaan met de pauze. Anders doe ik nog ongelukken.
SOPHIE: Dag, meneer Jan. Waarom zijt ge zo vroeg naar huis gekomen?
IVO: (Speelt smoorverliefd) Om efkes bij u te zijn, he Jolientje. Ik vond het triestig dat gij hier heel den tijd alleen zat.
SOPHIE: Babysitten doet ge toch altijd alleen?
IVO: Juist daarom. Ik vond het tijd om met die traditie te breken…
PETER: Maar… Dat staat toch niet in het scenario!?
GERDA: (Roept vanuit keuken) Ivo Kerremans, houd u aan de tekst!
IVO: Ge vindt het toch niet erg dat ik hier ben?
SOPHIE: Nee, maar wat gaat uw vrouw daarvan zeggen?
IVO: Niks, ik heb Nele wijsgemaakt dat ik thuis iets vergeten was.
SOPHIE: Deugniet...
IVO: Ge kent mij toch al langer dan vandaag, he Jolientje. Als ik weet dat er een groen blaadje in mijn huis zit, dan denk ik altijd: “Oost west, thuis best!” (Hij omhelst haar weer. Langer dan gepland. Peter wordt zenuwachtig.)
PETER: (Roept richting keuken) Vooruit, Gerda, het is aan u. Hij heeft genoeg geprofiteerd.
(De deur vliegt open. Gerda stormt binnen en smijt haar schoen in Ivo’s richting.)
GERDA: Sorry. Ik kreeg mijn schoen niet uit… (Nu in haar rol) Jan Van de Velde, wat heeft dit te betekenen?
IVO: Neleke, gij hier?
GERDA: Natuurlijk, ge dacht toch niet dat ik die stomme smoes geloofde? Ik ben thuis iets vergeten, Neleke! Ik ben direct terug. En daarbij, ik heb u wel naar Jolien zien knipogen toen we vertrokken.
IVO: Dat was geen knipoog, honingbijtje… Ge weet toch dat ik een kou op mijn oog heb.
GERDA: (Roept pathetisch) Ik geloof u niet, Jan. Ik ben uw spelletjes meu en boe!
IVO: Meu?
RITA: Boe!?
PETER: Meu en boe??
GERDA: Sorry… Een verspreking. Beu en moe natuurlijk…
IVO: Maar ik kan het allemaal uitleggen, schatteke.
GERDA: Noem me geen schatteke als die tuttebel erbij is.
IVO: Kalmeer nu toch! (Hij neemt haar bij de arm.)
GERDA: Raak me niet aan. Ik heb genoeg van je. Hier… (Ze geeft hem een oorveeg.) Een oorvijg!
LODE: Oho… Hier klopt iets niet! Peter, spoel die scène eens efkes terug.
PETER: Met alle plezier!
(Peter spoelt terug. De acteurs doen hun handelingen omgekeerd en versneld.)
LODE: Ja, tot daar. Kunt ge ’t nu eens vertraagd laten zien?
(De acteurs doen de handelingen zeer traag. Ook de tekst wordt traag gezegd.)
IVO: Maar ik kan het allemaal uitleggen, schatteke.
GERDA: En noem me geen schatteke als die tuttebel erbij is.
IVO: Kalmeer nu toch! (Hij neemt haar bij de arm)
GERDA: Raak me niet aan. Ik heb genoeg van je. Hier… (Ze geeft hem een oorveeg.) Een oorvijg!
LODE: Zie je wel dat er iets niet klopte. Het is geen oorvijg, maar een oorveeg.
GERDA: Denkt ge?
LODE: Natuurlijk, ge geeft toch ook geen vijg uit de pan.
PETER: En ’t zijn ook geen vegen na Pasen.
GERDA: Ge hebt gelijk. Ik heb genoeg van je. Hier… (Ze geeft hem een oorveeg.) Een oorveeg!
IVO: Zal ’t gaan ja…
LODE: Fantastisch gespeeld, Gerda. Wat een overtuiging!
IVO: Ik voel mijn oren niet meer!
LODE: Heel levensecht, Gerda, ge hebt dat precies al meer gedaan.
PETER: Zeg mannekes, ’t is hier geen theekranske he? We zitten midden in een televisie-uitzending. Speel eens voort!
SOPHIE: Deze scène is juist gedaan.
GERDA: (Nagenietend) Ze eindigt in elk geval op een knaller… Ivo zit nog altijd met rode oortjes na te genieten…
IVO: Plezant, he!
PETER: Komaan, de volgende scène!
RITA: Die speelt zich af in de gebouwen van Van de Velde-systems.
(Sophie gaat in de zetel zitten. Ivo leunt op haar schouders.)
IVO: Eigenlijk zijt gij nog altijd verliefd op mij, maar ge beseft het niet.
PETER: Wacht eens even, dat staat toch niet in het scenario.
IVO: Ik weet het! Maar volgens mij hebben we stof tekort om een hele aflevering te vullen. Daarom improviseer ik een beetje… Filmt gij ondertussen maar voort!
PETER: Ik heb anders al een vermoeden waarop dit gaat uitdraaien…
SOPHIE: Ik had nooit iets met u mogen beginnen.
IVO: Ge hadt er nooit mee mogen stoppen. Maar het is nog niet te laat...
SOPHIE: Nooit val ik nog voor uw zogezegde charmes, zowaar ik Bieke Billegems heet.
IVO: Zeg nooit nooit.
SOPHIE: Wat jou betreft ben ik zeker. Gij zult mij nooit gelukkig maken.
IVO: Is dat een uitdaging?
SOPHIE: Ik hou niet van bedriegers zoals gij.
IVO: Ik een bedrieger?
SOPHIE: Ja, gij vliegt op alles wat ne rok aanheeft.
IVO: Ge overdrijft.
SOPHIE: Ik ben er zeker van dat gij de eerste vrouw die hier binnenstapt, zult kussen.
(Er wordt gebeld. Rita gaat opendoen.)
IVO: Denkt ge dat echt?
SOPHIE: Ja, zo iemand ben jij!
IVO: Zoudt ge dan jaloers zijn?
SOPHIE: Wanneer?
IVO: Als ik hier een andere vrouw kuste.
SOPHIE: (Aarzelend) Nee...
IVO: Zeker van?
SOPHIE: (Weer aarzelend) Ja...
IVO: We zullen zien… De eerste vrouw die hier binnenstapt… (Kijkt om zich heen en zoekt Rita.) Allé Rita, waar blijft ge nu? Ik moet u kussen!
PETER: Ze komt. Ze is gaan opendoen…
IVO: Ik zal haar eens verrassen...
(Ivo stelt zich verdekt achter de deur op. Die gaat open en Ivo kust de eerste vrouw die binnenstapt. Dat is Simonne die door Rita wordt voorgelaten. Simonne geeft Ivo een oorveeg.)
SIMONNE: Hier: een oorvijg!
LODE: Dat bestaat niet. Het moet een oorveeg zijn!
SIMONNE: Als dat niet bestaat, hier zie…
(Ze geeft hem nog een klap.)
IVO: Ik stop ermee. Dat iemand anders mijne rol maar speelt… Ik voel mijn oren niet meer!
PETER: Hoe? Gij wou toch improviseren?
SIMONNE: Ik zie dat het hier nog steeds een oord des verderfs is!
LODE: Krijgt ge dan niet graag een kuske, Simonneke?
SIMONNE: Neen, er heeft mij nog nooit een man gekust en ik wil dat zo houden.
LODE: Ge weet niet wat ge mist, Simonneke!
SIMONNE: Sex en zedenverval zullen het einde van de wereld veroorzaken.
LODE: Aan zo’n einde wil ik graag meewerken…
GERDA: Als ‘t hier zo slecht is, wat komt ge dan doen?
RITA: Ze komt haar bijbels en boekskes halen. Die was ze daarstraks vergeten.
LODE: Dat kan nu niet. We zitten midden in de opname van een teeveeprogramma. Ze zal efkes moeten wachten!
SIMONNE: Ik wil niet wachten bij de wortel van het kwaad!
LODE: Zet u liever in plaats van hier wortel te staan schieten. (Hij trekt haar naast zich in de zetel.) Een pintje?
SIMONNE: Alcohol is de drank des duivels. Ik wil mijn boekjes terug en dan wil ik hier zo snel mogelijk weg…
LODE: Och, ik wil dat ook soms. Maar eigenlijk is het hier zo slecht nog niet. De programma’s zijn veel beter dan op den echte teevee. Kijk gezellig efkes met mij mee! Daarna krijgt ge uw boekskes terug en moogt ge vertrekken.
SIMONNE: Ik wil nu weg. Ik wil geen getuige zijn van uw wulpse spelletjes. Voor die ontucht zult ge trouwens gestraft worden.
LODE: En wie gaat ons daarvoor straffen? Uwe Groten Baas? Ik krijg al schrik.
SIMONNE: Het is nog niet te laat om u te bekeren.
LODE: Zeg, Simonneke, en hoe gaat uwe Groten Baas ons straffen? Door mijnen teevee nog eens te laten ontploffen?
SIMONNE: U moet daar niet mee spotten. Geef me mijn boekskes, dan kan ik vertrekken.
PETER: Luister, Simonneke, ik heb een voorstel. Als ge blijft, krijgt ge niet alleen uw gerief terug, maar dan moogt ge ook uw leer voor onze camera verkondigen. Zo bereikt ge een veel groter publiek.
LODE: Ik vind dat een schoon voorstel. Wat denkt gij ervan, zuster?
SIMONNE: (Ze twijfelt even.) U gaat mij belachelijk maken.
PETER: Hoe komt ge daarbij?
SIMONNE: (Nog meer twijfel) Nee, ik kan dat niet doen.
PETER: Weet ge wat? Na de uitzending zullen wij ons allemaal bekeren!
RITA: Hola, wie zegt er dat ik mij wil bekeren?
PETER: Komaan, ma… Ge weet toch hoe belangrijk dit allemaal voor mij is… (Hij wijst naar zijn camera.) En voor onze pa…
LODE: Ja, Rita, doe het voor ons.
(Lode en Peter kijken heel zielig.)
RITA: Allé, het is goed…
IVO: (Wil stoer doen) En wie zegt er dat ik dat wil.
GERDA: Ik! Het wordt hoog tijd dat gij u bekeert.
IVO: Ah, dan is ’t goed… (Verontschuldigend tot de anderen) ’t Is maar dat ik het weet, he!
SIMONNE: Zo werf ik op één avond natuurlijk wel 6 leden tegelijk… RITA: Zoveel hebt ge er volgens mij in heel uw leven nog niet aangebracht!
PETER: En het bespaart u een hele hoop bloedneuzen en verstuikte voeten.
SIMONNE: Allé, ’t is goed… Ik blijf!
PETER: Tof! Nog meer leven in de brouwerij.
SIMONNE: Maar dan moet ge wel beloven alleen stichtende programma’s op te nemen.
PETER: Natuurlijk! We beginnen dadelijk aan de Jerry Slinger-show!
SIMONNE: Dat programma ken ik niet.
PETER: Dat is een praatprogramma van een heel hoog niveau.
(Hij begint zijn camera op een statief te zetten, dan kan hij zelf meespelen.)
SIMONNE: Stichtend?
IVO: Hééél stichtend…
GERDA: Zo stichtend dat het dringend gesticht moest worden als ’t nog niet gesticht was…
PETER: Maar eerst hebben we nog een commercial!
SIMONNE: Een wat?
PETER: Een reclameboodschap. Gij doet dat toch ook, reclame maken voor uw geloof.
SIMONNE: Een commercial is dus een soort missiewerk?
SOPHIE: Zo zoudt ge het kunnen noemen.
PETER: En ik speel voor missionaris! (Hij zet een pruik op. Sophie, Rita en Gerda beginnen waanzinnig te gillen.)
SIMONNE: Wat is dat!?
LODE: Dat zijn de fans van de missionaris…
(Peter en Ivo staan centraal op het podium. De drie “fans” kijken Peter vanop een afstand verlekkerd aan. Ze doen in de volgende scène aan “overacting”. )
PETER: Ivo! Ivo, je moet me helpen.
IVO: Waarmee, mijn goede vriend?
PETER: Met de vrouwen. Ze volgen mij, waar ik ook ga of sta…
IVO: Hoe is dat mogelijk?
PETER: Dat komt door mijn shampoo.
IVO: Je shampoo?
PETER: Ja, mijn Domkopf-shampoo zorgt ervoor dat de vrouwen aan mijn voeten kronkelen.
IVO: Hopelijk heb je geen zweetvoeten.
(Rita, Gerda en Sophie gillen hysterisch en gaan plat voor Peter of voor zijn shampoo.)
IVO: Wat is er dan zo speciaal aan die Dompkopf shampoo?
PETER: Alles. Hij tovert niet alleen een bekoorlijke glans over mijn schedel en aanverwanten, hij verwijdert ook schilfertjes…
IVO: Het is niet waar!
PETER: Toch! Alle roos verdwijnt weergaloos! Bovendien laat Domkopf-shampoo je haar groeien!
IVO: Ongelooflijk!
PETER: Echt! Domkopf-shampoo heeft zo’n kracht dat je lokken in een minimum van tijd over je schouders golven! (Weer gegil en gekronkel) En dat zien de vrouwen graag!
IVO: Waaw, fantastisch! Ik wil ook Domkopf-shampoo! Hoeveel kost dat wondermiddel?
PETER: Slechts veertig…
IVO: ... dat is gratis.
PETER: ...euro.
IVO: Of toch bijna! (Hij betaalt en krijgt een bus.) Vlug naar huis. Ik wil die Dompkopf- shampoo dadelijk uitproberen… (Hij verdwijnt in de keuken. De drie vrouwen stormen gillend op Peter af en klampen zich aan hem vast.)
PETER: Haast je, Ivo… Ik kan zoveel succes niet alleen dragen.
IVO: (Komt op met een pruik) Wat vindt ge ervan, Peter?
(De drie vrouwen laten Peter los en storten zich nu gillend op Ivo. Peter gaat weer filmen. De vrouwen kronkelen aan Ivo’s voeten.)
GERDA: Wat een haar!
SOPHIE: Wat een man!
RITA: Wat een shampoo!
IVO: Zo zie je maar! Domkopf-shampoo kan ook uw leven veranderen!
PETER: (Vanachter zijn camera) Oké, mannekes, prachtig! Cut!
SIMONNE: (Veert op) Als ge met vieze woorden begint, dan ben ik weg!
LODE: (Trekt haar terug in de sofa) Blijf nog efkes, Simonneke. We beginnen direct aan de Jerry Slinger-show!
(Ivo gaat naar de keuken.)
SOPHIE: (Als presentatrice) Inderdaad. Na deze kleine onderbreking is Jerry Slinger helemaal klaar om over te nemen.
(Rita en Gerda spelen publiek en scanderen regelmatig “Jerry… Jerry… Jerry…”. Rita en Gerda roepen en applaudisseren niet alleen zelf. Ze betrekken er ook het publiek bij. Zij worden hierbij geholpen door Sophie. Zij laat de nodige bordjes zien. Daarop staan opdrachten als “Applaus”, “Fluiten”, “Roep Jerry”, “Joel” en vooral ook “Stilte”. Peter gedraagt zich als Jerry Slinger. Hij kan een brilletje opzetten en minzaam glimlachend tussen het publiek wandelen.)
PETER: Dank u… Dank u… (Het applaus en het geroep nemen af). Vanavond hebben we wel een heel bijzonder thema. “Familieperikelen!” Als gast hebben we niemand minder dan Ivo Kerremans uitgenodigd!
(Ivo komt binnen en gaat op een stoel zitten. Sophie toont een bordje waar “Roep Ivo” op staat. Rita en Gerda zetten het scanderen weer in gang.)
PETER: Goedenavond, Ivo…
IVO: Goedenavond.
PETER: Ivo, is het waar dat jij er geen flauw benul van hebt waarom je in de show zit?
IVO: ’t Is te zeggen… Het zal wel iets met mijn vrouw Gerda te maken hebben, zeker.
PETER: Goed geraden, Ivo… Het heeft inderdaad iets met je vrouw te maken… Zij heeft namelijk een verrassing voor jou.
IVO: Tof!
PETER: Dat valt nog af te wachten. Je hebt immers twee soorten verrassingen: positieve en negatieve.
IVO: Drie soorten!
PETER: Ah ja?
IVO: Ge kunt ook een ver-assing hebben. Wanneer ge uitgestrooid wordt op het kerkhof. Maar zo ver zal ons Gerda het niet drijven, denk ik. Anders heeft ze niemand meer om het leven zuur te maken.
PETER: Ik vrees anders dat wat ge nu gaat vernemen u zuur zal opbreken.
IVO: ’t Is niet waar, he…
PETER: Toch wel, Ivo. Gerda heeft namelijk…
IVO: (Onderbreekt) Heeft ze dan toch een fiets op rollen gekocht? Daar dreigt ze al lang mee… Dan kan ik niet meer met mijn maten gaan fietsen. (Maakt drinkbeweging bij het woord “fietsen”.)
PETER: Ge zoudt beter met mate drinken. (Hij lacht daarbij zoals Jerry Slinger, met andere woorden onnozel-schaapachtig.)
IVO: Dat doe ik, het probleem is dat ik nogal een grote maat heb. (Hij wijst op zijn bierbuikje.)
PETER: Spijtig genoeg is dat maar een klein probleem in vergelijking met wat ge nu gaat vernemen.
IVO: Is het zo erg? (Peter knikt ja.) Ons Gerda is toch geen lid van de wielerclub geworden? Want dan is ze er altijd bij als ik ga fietsen! (Herhaalt drinkbeweging.)
PETER: Nee, dat ook niet… Maar in plaats van te raden, kunnen we het haar beter zelf vragen.
(Sophie laat de bordjes met “Roep Gerda” en “Applaus” zien. Gerda komt vanuit de zaal op en geeft Ivo een kus. Ivo geeft haar een bos bloemen. Een ontroerde “Ohhh”
(= bordje) stijgt uit het publiek op. Gerda gaat naast Ivo zitten.)
IVO: Gij hebt mij iets te vertellen?
GERDA: Ja.
IVO: Over onze relatie?
GERDA: Ja.
IVO: (Zucht) Gelukkig! Ik vreesde al dat het iets met mijn fietsen te maken had…
GERDA: (Plechtig) Ivo… Wat herinnert gij u nog van uw prilste jeugd?
IVO: Dat ik eens zonder broek naar school geweest ben. In de kleuterschool moesten wij altijd een blauw geruit schortje dragen. Ik was thuis nog naar het toilet geweest en mijn moeder had niet gezien dat…
GERDA: (Onderbreekt) Uw moeder?
IVO: ’t Is te zeggen… Mijn pleegmoeder…
GERDA: Gij waart een vondelingeske, he Ivo?
IVO: Dat klopt. Ze hebben mij gevonden toen ik zo’n maand of twee was.
PETER: Waar hebben ze u gevonden, Ivo?
IVO: Tussen de cadeautjes die sinterklaas had gebracht. Ze zijn trouwens nog altijd naar die sinterklaas op zoek… ’t Was den echte niet, want den dezen had ne valsen baard.
PETER: Hij had blijkbaar wel zijne piet bij.
GERDA: Vertel hier al eens iets serieus…
PETER: Excuseer, Gerda, ga gerust voort met uw verhaal.
GERDA: ’t Is eigenlijk gedaan. Daar lag den Ivo dan tussen de marsepein en de speculaas…
IVO: Ik ben altijd een zoetebekske geweest…
PETER: (Schalks naar Gerda) Dat valt volgens mij niet mee: als zoetebekske altijd op een zuur smoeleke moeten zien.
IVO: Zuur smoeleke! Dat is een goei, Jerry.
GERDA: Zwijg, Ivo, ik was aan het woord.
IVO: Zoals altijd…
PETER: Ik vat even samen… Ivo is opgegroeid in een pleeggezin en weet niet wie zijn echte ouders zijn.
GERDA: En wie zijn zuster is…
PETER: Maar eigenlijk kent hij zijn zuster wel…
GERDA: Hij kent haar zelfs maar al te goed.
IVO: Ja? Wie is mijn zuster dan?
GERDA: Ik! (Ze spreidt haar armen en komt op hem toe. Sophie toont nu alle bordjes tegelijk.)
IVO: Dat meent ge niet, he…
(Ivo springt op en probeert er vandoor te gaan. Gerda erachteraan…Ze krijgt hem te pakken en omhelst hem..)
GERDA: Ivo… Mijn broerke! Kom, dat ik je aan mijn zusterlijke boezem druk! Wat ben ik blij dat ik dit eindelijk opgebiecht heb…
(Sophie toont weer alle bordjes tegelijk.)
LODE: Fantastisch! Dit zijn de programmakes waar ik verzot op ben. (Van pure opwinding pakt hij Simonne eens stevig vast.)
SIMONNE: (Eerder verrast dan gechoqueerd)W at doet u nu, meneer Lode?
LODE: U eens goed vastpakken. Van zo’n programma’s word ik opgewonden en dan moet ik me op de een of andere manier kunnen ontladen…
(Simonne heeft er duidelijk van genoten.)
RITA: (Kritisch) ‘k Zie het… ’t Gaat precies beter met uw depressie…
(Lode herpakt zich en kijkt weer zielig voor zich uit.)
LODE: Schijn bedriegt…
PETER: Nu iedereen van de eerste emotie bekomen is, wordt het tijd om de gebeurtenissen nog eens samen te vatten. Gerda is dus eigenlijk de zuster van Ivo. Gerda heeft het altijd geweten, maar Ivo wist van niets.
GERDA: Zoals gewoonlijk…
IVO: Dat kan niet! Mijn pleegouders hebben mij altijd gezegd dat ik een broer heb, geen zuster!
GERDA: Maar ik ben uw broer, Ivoke…
PETER: (Tot publiek) Weer een bekentenis waar Ivo van achterover slaat.
GERDA: Ik was oorspronkelijk een man! Maar ik heb mij laten ombouwen!
IVO: Laten ombouwen?
GERDA: Ja, ik heb mijn bougieke laten vervangen door twee bumpers.
(Sophie laat weer de nodige bordjes zien.)
LODE: Ik heb altijd iets miszien aan Gerda…
GERDA: Diep in mij had ik een drang.
LODE: Ik heb dat dikwijls.
GERDA: Al van jongs af aan…
LODE: Ik ook…
GERDA: Ik was een heel schoon bazeke…
PETER: Hadt ge dat dan niet beter zo gelaten?
GERDA: Nee, want ik wilde kost wat kost een meisje zijn.
PETER: En zo is Ivo de eerste man die met zijn eigen broer getrouwd is…
LODE: (Hoe langer hoe enthousiaster) Fantastisch! Dat zijn nu echt mijn lievelingsprogramma’s, Simonneke… Gerda een omgebouwde vent… Daar hebben ze een serieuze bouwaanvraag voor moeten indienen!
(In zijn enthousiasme geeft hij Simonne een kus.)
SIMONNE: Oh… Oh… wat doet u nu, meneer Lode?
RITA: Volgens mij is Lode weer helemaal de oude.
LODE: Het is al wel beter, maar helemaal gedaan is het nog niet.
RITA: Ik begin die komedie hier anders stilaan beu te worden.
IVO: Komedie? Komedie? Dat is hier een echt drama. Ik wil niet getrouwd zijn met mijn eigen broer! Ik laat me scheiden!
(Sophie laat bordje met “Applaus” zien.)
SIMONNE: (Veert op). Oh, in dat geval ben ik wel kandidaat…
RITA: Simonne?
SOPHIE: Wat krijgt die?
(Simonne gaat uitdagend naar Ivo.)
PETER: (Als Peter) Die weet niet dat dit hier opgezet spel is, zeker!
GERDA: (Tot Simonne) Wat zijt gij van plan?
SIMONNE: Uwe vent overnemen! Gij wilt hem toch niet meer.
GERDA: Seuten hebben toch geen interesse in venten?
SIMONNE: Ik ben geen seut meer. ’t Is alsof die kus iets in mij heeft wakker gemaakt. Iets dat al jarenlang diep in mij sluimerde.
GERDA: En wat dan wel?
SIMONNE: (Roept) Mijn drift!
(Wellustig grommend wil ze zich op Ivo werpen. Die springt uit schrik voor dit aanstormende geweld boven op een stoel. Gerda stort zich op Simonne. Kortom, de gekende Jerry Slinger-toestanden. Gerda en Simonne moeten gescheiden worden. Rita houdt Gerda tegen, Lode bekommert zich om Simonne.)
GERDA: Ivo, mijn Ivoke… blijf toch bij mij!
SIMONNE: Kies voor mij, Ivoke! Ga weg bij dat verderfelijke manwijf…
PETER: Letterlijk en figuurlijk…
SIMONNE: …en kies voor mij! Ik ben nog onbezoedeld en maagdelijk zuiver…
LODE: Dat is hier precies een reclamespot voor yoghurt.
IVO: Niks van! Ik kies voor geen een van de twee!
GERDA: Maar ge moet kiezen!
SIMONNE: Iedereen heeft een partner nodig!
IVO: Oké, als het echt moet, dan kies ik voor… (Kijkt beurtelings van de ene vrouw naar de andere, springt dan van zijn stoel en loopt naar Sophie.) Sophieke!
(Nu houdt Peter Ivo tegen.)
PETER: Ah neen he… Sophieke is van mij…
(Ook Gerda en Simonne keren zich tegen Ivo.)
GERDA: Wat zegt hij nu?
SIMONNE: De vuile filou!
GERDA: De sex-maniak!
SIMONNE: De oude bok!
GERDA: De groene-blaadjes-likker!
SIMONNE: De kniptang…
GERDA: …die altijd opnieuw wil knippen….
SIMONNE: Daar komt niks van in huis, manneke!
GERDA: Gij hoort bij mij!
(Ze komt zeer strijdlustig op hem af.)
IVO: Simonneke, help me!
SIMONNE: Geen denken aan! Ge hebt mij diep beledigd! En daar zult ge voor boeten…
(Net voor Ivo in de klauwen van Gerda of Simonne terechtkomt, slaagt hij erin naar de keuken te vluchten. Lode besterft het bijna van het lachen.)
GERDA: Ivo Kerremans! Kom als de bliksem uit die keuken!
SIMONNE: Dat ik u eens goed onder handen neem.
GERDA: Nu zal ik u eens verbouwen!
SIMONNE: Dat zullen serieuze werkzaamheden zijn!
RITA: (Roept boven het tumult uit) Mannekes, mannekes, stop! Het loopt hier een beetje uit de hand.
PETER: Dat was niet echt, zene!
GERDA: (Het dringt langzaam tot haar door.) Niet echt?
SOPHIE: Dat was maar teevee!
SIMONNE: (Idem) Teevee?
LODE: (Tot Peter) Maar laat ze toch doen! Acteurs die zo in hunne rol opgaan, moogt ge niet afremmen.
RITA: (Streng) Ge kunt me veel wijsmaken, Lode Strybol, maar als gij depressief bent, dan ben ik de koningin, miss België en Claudia Schiffer tesamen.
LODE: Ik voel me herboren! Ontslagen worden en mijn teevee die ontplofte, dat was het beste dat me kon overkomen.
RITA: Fantastisch! Dan is ons doel bereikt!
(Ze gaat naar de camera en zet die af. Simonne en Gerda gaan aarzelend zitten. Ivo blijft in de keuken.)
PETER: Wat doet gij nu?
RITA: Een einde aan dit onnozel spelleke maken! We deden dat toch alleen maar om Lode van zijn depressie af te helpen…
LODE: Dat is waar ook. Mijn depressie, die was ik efkes vergeten.
RITA: Maar ik niet… Er zijn trouwens nog heel wat dingen die ik niet vergeten ben… De dakgoot die geschilderd moet worden, bijvoorbeeld!
LODE: ’t Is niet waar, he!
RITA: En de kelder die gewit moet worden…
LODE: Dat meent ge niet, he!
GERDA: En daarna kunt ge mijn beerput komen ruimen… in ’t zwart.
PETER: Of in ’t bruin…
(Bij elke taak die Rita opsomt, zakt Lode wat dieper weg.)
LODE: Verdomme, he! Hoe is dat nu toch mogelijk… Mij zo laten vangen….
PETER: Ja, pa… ’t Is uw eigen schuld! Ge hebt een beetje te hard gelachen toen Ivo voor Sophie koos.
RITA: En wie laatst lacht, best lacht!
LODE: (Lacht groen) Hahaha!
(Op dat ogenblik rinkelt de telefoon. Peter neemt op.)
LODE: En zeggen dat ik alles zo schoon had uitgekiend…
RITA: Aha… ’t was dus opgezet spel… In dat geval zal ik met plezier nog een paar klusjes bijzoeken…
(Lode valt op zijn knieën. Hij schuifelt tijdens de volgende replieken zo achter Rita aan.)
LODE: Genade, Ritake, heb medelijden met een sukkelaar die juist door zijn baas ontslagen is… Ik zie het leven niet meer zitten. Ik ben een depressie nabij…
PETER: (Met telefoon in zijn hand) Zeg, kan dat hier niet wat stiller? Ik zou graag horen wat ze aan de andere kant van de lijn zeggen.
(Iedereen zwijgt.)
PETER: Met Peter Strybol… Met wie heb ik de eer? … (Geschrokken) Wablief? Nee, nee… ik heb u wel verstaan. (Tot de anderen) ’t Is de V.T.M., verdorie…
SOPHIE: Waarvoor zouden die bellen?
PETER: (Aan de telefoon) Ja… Ja… Een paar dagen geleden, ja… Doorgegeven aan V.T.M…. Allé, daar wist ik niks van… Overtuigd van de mogelijkheden? … Een ideale opvolger… Maar… Maar dat is schitterend! Morgen om 16 uur aan de receptie… Ik zal er zijn. Tot morgen, meneer Depraetere!
(Hij haakt in. De anderen kijken hem vragend aan. Peter gaat zonder iets te zeggen naar Sophie. Hij neemt haar in zijn armen en danst als een gek met haar in het rond.)
PETER: Waaaw! Ongelooflijk!
LODE: (Nog steeds op zijn knieën) Ik snap er niets van. Zoudt ge misschien eindelijk eens een beetje meer uitleg willen geven?
(Peter trekt zijn vader recht en begint nu met hem te dansen.)
PETER: Ge weet toch dat ik al een paar stukjes van mijn eindwerk bij mijn leraar heb binnengebracht.
RITA: Ja, en dan?
(Nu neemt Peter zijn moeder mee in een dolle dans.)
PETER: Awel, mijn leraar vond die fragmentjes zo goed dat hij ze aan de V.T.M. heeft doorgespeeld. En daar waren ze ongelooflijk enthousiast…dat… dat… oh, het is fantastisch… (Hij wil met Simonne beginnen te dansen.)
SIMONNE: Riskeer het niet, he!
PETER: Ze vinden het een ideale opvolger voor de familie Backeljau. Ik mag morgen mijn contract al komen tekenen!
RITA: Dat is ongelooflijk, jongen.
LODE: Proficiat, zoon!
SOPHIE: Oh Peter, ik wist dat gij het zou maken…
LODE: Als ik het dus goed begrijp, dan gaat ge dit jaar genen tweede keer moeten doen?
PETER: Wat kan mij dat diploma van het RITS nog schelen? Mijn broodje is gebakken! Een eigen teeveereeks, verdorie…
LODE: Ja, uw broodje wel… Maar hebt ge gehoord wat mij allemaal te wachten staat?
PETER: Gij moet u ook geen zorgen meer maken…
LODE: Allé, Peter… De dakgoot witten, de kelder schilderen…
GERDA: De beerput ruimen…
LODE: Over een uitzichtloze toekomst gesproken…
PETER: Ge verstaat het niet, he pa! Gij hebt terug een job! V.T.M. wil natuurlijk met dezelfde acteurs werken!
LODE: Dat meent ge niet… Maar… Maar dan hoef ik helemaal geen klusjes meer op te knappen!?
PETER: Natuurlijk niet, pa! Ge zult een full time job hebben! En als acteur verdient ge meer dan genoeg om die klusjes door iemand anders te laten doen…
GERDA: Als ik het dus goed begrijp, dan mag ik ook…
(Peter knikt.)
PETER: Natuurlijk. We mogen allemaal meespelen. Binnen een paar maanden zijn we B.V.’s.
GERDA: Eindelijk gaat mijn droom in vervulling… Ik, een B.V.… (Ze stapt weer overdreven heupwiegend door de kamer.)
LODE: Gerda is anders al heel lang B.V.
GERDA: Dank u, Lode!
LODE: Die B.V. staat dan wel voor Bazige Vrouw…
GERDA: (Lacht overdreven) Hahaha! Ge denkt toch niet dat uw flauwe grapjes mijn humeur kunnen bederven, zeker. Ik actrice… (Ze heupwiegt weer.)
RITA: Stop met dat gewiebel, Gerda. Straks is iedereen zeeziek!
SIMONNE: Zit er voor mij ook een rolletje in?
PETER: Maar natuurlijk, Simonneke.
SIMONNE: Fantastisch! Dan heb ik eindelijk een echte job. Gedaan met de bloedneuzen en de gekneusde voeten. Weg idealen! (Ze rukt haar dotje los en gooit haar bril weg.) Gedaan met zieltjes winnen. Eindelijk kan ik me eens écht laten gaan!
LODE: Als Simonneke in form komt, dan wil ik daar geen seconde van missen!
(Hij installeert zich in de zetel.)
PETER: (Hij snelt naar zijn camera en begint te filmen.) Ik mag dit ook niet missen. Deze scène kunnen we zeker gebruiken in een aflevering van onze nieuwe komische reeks.
LODE: In één aflevering… in alle afleveringen, ja…
(Simonne gaat voort met haar geïmproviseerde striptease.)
GERDA: Bij mij zou het niet waar zijn!
RITA: Och, ik gun Lode zijn pleziertje. Hij is tenslotte nog maar pas van een depressie genezen…
GERDA: Ik zeg alleen dat het bij mij niet waar zou zijn!
RITA: Omdat ge den Ivo in de keuken hebt opgesloten! Ik ben er zeker van dat hij anders ook de ogen uit zijn kassen zou kijken.
SOPHIE: Zit die sukkelaar nog altijd in de keuken? Ik zal hem eens gaan bevrijden!
(Op dat ogenblik vliegt de keukendeur open. Ivo komt met een bak bier binnen.)
IVO: Niet meer nodig… Ik heb gehoord dat het gevaar geweken is…
GERDA: Hebt ge weer staan luistervinken?
RITA: Een goei die dat ’t zegt…
LODE: Goed nieuws, Ivo! Het ultieme scenario gaat in vervulling! Simonneke haar ware aard komt boven…
IVO: Ongelooflijk, dat wil ik niet missen…
(Hij gaat naast Lode zitten. Ze ontkurken allebei een pintje en drinken ervan. Ook Peter voegt zich bij hen. )
RITA: Ik dacht dat het bij u niet waar zou zijn?
GERDA: Wees maar gerust dat ik hier een stokje voor zal steken.
(Ze doet Sophie en Rita teken om tot bij haar te komen. Ze fluisteren even. Gegiechel… Daarna stappen de drie vrouwen elk naar een lichtschakelaar. Ondertussen genieten de mannen van Simonne haar striptease. Simonne pakt het pintje van Lode af en drinkt ervan.)
SIMONNE: Hemels… (Ze geeft het flesje terug en stript voort.)
LODE: Tegen wie zeg je ‘t…
IVO: Ongelooflijk, he!
LODE: Wie had dat ooit kunnen denken? Simonne… Zo’n wulpse vrouw!
IVO: Ik vind het spijtig dat zij mijn broer niet is.
PETER: Het is om u direct te bekeren!
IVO: En dat we dat allemaal op een breedbeeldteevee mogen meemaken!
LODE: Op een scherm dat niet kan ontploffen.
RITA: Ontploffen misschien niet!
SOPHIE: Maar er kan nog altijd iets anders gebeuren!
GERDA: Iets met het licht bijvoorbeeld…
RITA, SOPHIE EN GERDA SAMEN: Dat kan uitvallen!
(Ze drukken op de schakelaar en de lichten doven nog voor Simonnes striptease een cruciaal stadium bereikt.)
EINDE.
